Powrót

sobota 22.09.2012. 

 

Wstajemy. Za oknem jeszcze ciemno, jest trochę po 6.00. Szybki prysznic, mycie ząbków i ostatnie sprawdzenie, czy wszystko spakowaliśmy i oczywiście, czy „nikt nam niczego nie podrzucił” - jak nas przestrzegały mamy :). O 7.00 podjeżdża po nas bus, który zabierze nas na lotnisko. Droga zajmuje nam niecałą godzinę, podczas której widzimy jak Bangkok się budzi z przepicia :), na ulicach są jeszcze niedobitki z imprez, a ulice zaczynają być sprzątane z całonocnego syfu. Na lotnisku jesteśmy grubo przed czasem, ale lepiej tak, niż za późno. Na spokojnie pijemy kawę i jemy śniadanie, na które nie było czasu w hostelu. Podczas odprawy mamy trochę obaw, bo wieziemy muszle i rafę koralową, której niby nie można wywozić z kraju, do tego kilka zegarków i przyprawy, które wyglądają pewnie na rentgenie, jak paczki kokainy :). Ale nikt nas nie zatrzymuje, nie otwiera plecaków, wszystko idzie zgrabnie i szybko. Ufff! Do odlotu mamy jakieś 3h, więc wałęsamy się tu i tam, patrzymy na przyloty i odloty samolotów. W końcu otwierają nam bramkę i wchodzimy na pokład. Niestety mamy miejsca w środkowym rzędzie – nici z podziwiania widoków za oknem. Do tego jeszcze jesteśmy zapakowani do na full – ani jednego wolnego miejsca, na które można by się przesiąść. 

Równo o 11.00 startujemy! Lecimy znów Turkish Airlines (które z całego serca polecamy!). Mamy do dyspozycji telewizory, więc wiele nie czekając podłączamy słuchawki i odpalamy najnowsze hity. Po krótkim czasie stewardessy przynoszą pierwszy posiłek – bardzo smaczny. Przed nami ponad 10 godzin lotu, więc od razu prosimy do tego po butelce wina – na jednej się nie skończyło, więc pod koniec lotu mieliśmy na stolikach ładną kolekcję szkła, a obsługa przechodząc koło nas już odruchowo pytała, czy nie zechcielibyśmy jeszcze wina :). W czasie lotu mieliśmy jeszcze jeden, równie smaczny posiłek, a godziny mijały nam na oglądaniu filmów, słuchaniu muzyki i spaniu. W końcu około 17.00 czasu lokalnego wylądowaliśmy w Istambule.

Pierwsze, co chcieliśmy zrobić, to sprawdzić, czy rzeczywiście dostaniemy hotel. Niestety okazało się, że jest wcześniejszy lot do Pragi, a my mamy promocyjne bilety, żeby było taniej. Hotel nam nie przysługuje. Pytamy, czy możemy w takim razie wynająć pokój na lotnisku. Oczywiście, że możemy – za 150 euro na 3h... W takim razie czeka nas nocka na lotnisku. Początki nie były najgorsze, bo trochę po nim pochodziliśmy, później coś wrzuciliśmy na ząb (kawałek pizzy średniej jakości za 15 euro...). Wynudziliśmy się straszliwie. W końcu koło 22.00 zrobiliśmy się senni, więc znaleźliśmy sobie spokojne miejsce z ławeczkami, plecaki pod głowę i w kimono. Trochę było to trudne, bo co chwila było słychać komunikaty oraz dookoła zbierali się ludzie, którzy akurat tu mieli bramkę. Ale przespaliśmy w sumie 8h i sami byliśmy zaskoczeni, że nam się to udało. Rano śniadanie i kawa w knajpie, gdzie nauczeni już doświadczeniem sprzed prawie czterech miesięcy wiedzieliśmy, że można naładować telefon i wejść na internet. Wiedzieliśmy też, że ceny tu są zaporowe. Zamówiliśmy więc macchiato, które wszędzie jest olbrzymie. Wszędzie tylko nie tu... Dostaliśmy po naparstku kawuni – nie wiedzieliśmy, co z tym zrobić, a do tego kosztowało majątek (jak na kawę)! Co za przeklęte miejsce! Zaliczyliśmy już tu najdroższe piwo w życiu, teraz ta kawa... no nic...

Czas znów ruszyć się z miejsca, bo dostaniemy jeszcze odleżyn :). W jednej z hal przysiedli się do nas kolejni Polacy – okazało się, że to grupa z Wrocławia, a dodatkowo jeden pan jest doktorem na naszej uczelni – mieliśmy więc trochę wspólnych tematów. A dodatkowo wymieniliśmy doświadczenia podróżnicze, bo ci państwo to też chyba już z pół świata zwiedzili. Po rozstaniu, zostało nam jeszcze tylko kilka bezproduktywnych godzin do odlotu. W końcu stało się! Zapowiadają nasz samolot! Za chwilę siedzimy już na pokładzie. Teraz tylko 2,5h i będziemy w Pradze! Ale co to jest w porównaniu z prawie dobą na lotnisku w Istambule? Samolot jest dużo mniejszy. Nas wpakowali na sam koniec... Niestety tu już brak TV, ale droga jest tak krótka, że ich nie potrzebujemy.

    Jesteśmy w Pradze! Wychodzimy z pokładu, a tu czeka na nas policja! Oczywiście zaczynamy panikować, czy nie chodzi o zawartość naszych plecaków. Ale na szczęście to jakieś rutynowe kontrole. Tylko broda Micza znów przykuwa uwagę. Udało się jednak wytłumaczyć, że gość ze zdjęcia w paszporcie i ten „talib” to jedna i ta sama osoba :). Jeszcze tylko odebrać bagaż (oby dotarł w całości). Mamy plecaki, więc czas dostać się jakoś do hostelu. Informacje już dużo wcześniej przesłała nam Daria, teraz tylko się upewniamy, czy tak właśnie możemy dotrzeć w okolice mostu Karola. Możemy. No to jedziemy – najpierw autobus, później chwilę metrem. Prowadzi ono właściwie pod sam hostel, więc pieszo szliśmy jakieś 5 minut. W hostelu Mango (ten sam, w którym byliśmy przed wylotem) mamy zakwaterowanie w zbiorowym pokoju z Australijczykiem, Anglikiem, byli jacyś ludzie z Włoch i oczywiście Polka, która studiuje filologię czeską. Szybko zajęliśmy swoje łóżka, wypakowaliśmy najpotrzebniejsze rzeczy, doprowadziliśmy się do stanu używalności i ruszyliśmy na miasto coś zjeść. W sumie nie coś, tylko smażony „syr” i frytki, o których rozmawialiśmy wciąż, mówiąc „pierwszą rzeczą, jaką zrobię w Pradze...” :). Tak też zrobiliśmy – bomba kaloryczna, ale kogo to obchodzi? Do tego obowiązkowo piwo, które w końcu smakuje jak piwo! Po kolacji chcieliśmy wypić jeszcze po browarze w jakiejś knajpie, wybór padł na Hard Rock Cafe. Niestety w przeciwieństwie do samego baru zespół, który tam grał był tragiczny! Dopiliśmy piwko i wróciliśmy do hostelu – chcieliśmy trochę pochodzić po mieście, ale dopadło nas potworne zmęczenie, więc w łóżkach byliśmy już przed północą. 

Rano znów wcześnie pobudka, pakowanie (który to już raz?) i znów jedziemy metrem na dworzec autobusowy. Jesteśmy przed czasem, ale dzięki temu jemy spokojnie śniadanie. Bus do Wrocławia jest punktualnie. O 8.40 wyruszamy w stronę Polski. Po drodze widoki, których nie widzieliśmy od tak dawna - jakoś tak swojsko. We Wrocku byliśmy około 13.00. Czekała na nas już Daria, by zabrać Migura do Gliwic – uścisków i buziaków nie było końca :). Opowiadanie, jak minęła podróż i wstępne informacje, co działo się w Polsce. 

No to co? Chyba koniec? Ostatnia fotka uwieńczająca wspólne 4 miesiące, „michu” na pożegnanie i rozjeżdżamy się do domów. Będę za Tobą tęsknić, Migur :)!

Podsumowując:

Nasza podróż zajęła nam dokładnie 3 miesiące, 3 tygodnie i 3 dni. Skorzystaliśmy chyba ze wszystkich możliwych środków transportu: samolotów, samochodów, autobusów, pociągów, skuterów, łódek, statków, rowerów, tuk – tuków, słoni i nie wiem, czego jeszcze.

Odwiedziliśmy Tajlandię, Malezję, Laos i Kambodżę, na chwilkę Pragę, a także zdążyliśmy zapuścić korzenie na tureckim lotnisku. Przebyliśmy około 35 tysięcy kilometrów, a w drodze spędziliśmy jakieś 170 godzin.

Przez 10 tygodni leczyliśmy zwierzaki na Koh Lanta – kociaki, psy, króliki, kozy, a nawet małpę. Na naszym skuterze zwiedziliśmy chyba wszystkie zakątki Koh Lanty.

Widzieliśmy rajskie plaże na Phi Phi, wyluzowaliśmy pod jednym z najwyższych budynków świata – Petronas Towers, widzieliśmy plemię kobiet o długich szyjach pod Chiang Mai; jeździliśmy na słoniach i kąpaliśmy się z nimi w Pai; rozczarowaliśmy się tandetnymi rzeźbami w Chiang Rai wokół Białej Świątyni; płynęliśmy dwa dni po Mekongu i odbyliśmy spływ dętkami w Vang Vieng, jedliśmy bagietki z polską Nutellą w Luang Prabang, skakaliśmy z wodospadu i piliśmy tam laotański bimber prosto z brudnej beczki. Spróbowaliśmy ichniego wina i whisky ze skorpionem w butelce. Uniknęliśmy więzienia w Vientianie, a w Konglor widzieliśmy wspaniałą, 7mio kilometrową jaskinię. Jedliśmy tam też jedna z najlepszych curry i zaprzyjaźniliśmy się z lokalnymi dzieciakami i ludnością – oczywiście pijąc whisky za 4zł w butelkach jak od Tymbarku i w końcu poczuliśmy, że jesteśmy pośrodku niczego z „widokiem za milion dolarów”. Zawiodły nas 4 Tysiące Wysp, ale zachwyciło Siem Reap i kompleks świątynny Angkor. Stolica Kambodży – Phnom Penh – przypomniała o smutnych latach 70tych i reżimie Czerwonych Khmerów.

Na plażach w Sihanoukville odsapnęliśmy od ciągłego przemieszczania się, spaliliśmy skórę, a niektórzy zawalczyli z chorobą morską ;).

W Bangkoku byliśmy stałymi bywalcami szalonej Khao San Road i czuliśmy się, jak w domu. Zobaczyliśmy też naparząjące się dzieciaki podczas walk muay thai w Lumpini Stadion. A podczas tego wszystkiego natknęliśmy się na około 50 Polaków! Jesteśmy wszędzie!

Jednak najważniejsze podczas całej podróży było to, jak wspaniałych ludzi spotkaliśmy: cała ekipa Lanta Animal Welfare: dr. Tey, Maja, Junie, Jess, Katie, Kim, Terri, Velerie, Kerrie, Gideon, Jack, Bernardo, Cami, Jugi, Luis, Lena, Michał, Grzegorz, Ania; May i załoga Time for Lime, no i oczywiście polska ekpia: Agata, Adam, Asia i Kuba – wielkie dzięki za ten wspólnie spędzony czas! A jeśli kogoś pominąłem, to proszę o wybaczenie :).

Na koniec chcieliśmy podziękować wszystkim, bez których nasza podróż nie miałaby prawa bytu: przede wszystkim Rodzicom i naszym rodzinom – to dzięki Nim jesteśmy, kim jesteśmy, to oni nigdy w nas nie zwątpili i zawsze mówili, byśmy szli do przodu.

Dzięki Przyjaciołom, którzy zawsze znaleźli czas, by zapytać, jak sobie radzimy, czy niczego nie potrzebujemy, z którymi zwyczajnie zawsze byliśmy w kontakcie – te kilka słów, krótkie wiadomości od czasu do czasu naprawdę wiele dla nas znaczyły.

Dziękujemy też tym, którzy dołożyli „cegiełkę” to sfinansowania i nagłośnienia całej akcji:

Adamowi Drożdżalowi i firmie BioSante Veterinary Solutions, studiu mebli kuchennych PRESTIGE, spółce Tech-Dent, sklepowi internetowemu Horse-Expert, wielobranżowemu towarzystwu projektowo – produkcyjnemu Marwit, infogazecie reklamowej DIODA, Nowinom Gliwickim i tygodnikowi Dzień.

Czy to koniec naszego podróżowania? Czy teraz będziemy tylko siedzieć w gabinetach i przyjmować pacjentów? Na pewno nie! Już podczas pobytu w Azji pojawiło się kilka pomysłów do realizacji w przyszłości. Będą klimaty azjatyckie, bliskowschodnie, a może i z drugiej półkuli. Co z tego wypali, na co się zdecydujemy – czas pokaże.

Dzięki Wam za czytanie, komentowanie, odwiedzanie naszego bloga. To Wasze opinie motywowały nas do dalszego pisania, robienia jak najlepszych zdjęć. Mamy nadzieję, że VetVolunteers to nie koniec. Zaglądajcie tu od czasu do czasu. Może już niedługo zaczniemy pisać nowego, podróżniczego bloga. Do zobaczenia!